Aan het begin van de 21ste eeuw verdedigde de Utrechtse hoogleraar Robert-Jan Simons het bestaansrecht van ‘digitale didactiek’ door te benadrukken dat het gebruik van ICT voor leren, opleiden en onderwijs niet vanzelfsprekend leidt tot verbeteringen. Hij stelde dat specifieke kennis en vaardigheden nodig zijn om ICT effectief in te zetten voor het faciliteren van leerprocessen. Simons definieerde digitale didactiek als de ‘kennis en kunde met betrekking tot het gebruik van ICT bij het faciliteren van het leren’. Hij betoogde dat zonder een gerichte didactische benadering de integratie van technologie in het onderwijs oppervlakkig blijft en niet de gewenste impact heeft op het leren van lerenden. Daarom was volgens Simons digitale didactiek essentieel om de potentie van ICT in het onderwijs volledig te benutten en daadwerkelijk bij te dragen aan onderwijsverbetering en -vernieuwing.
Op dit moment is er veel aandacht voor de rol van AI binnen leren, opleiden en onderwijs. Dit roept de vraag op of we kunnen spreken van een ‘AI-didactiek’. In deze editie van de Learning Correspondent verkennen we deze vraag aan de hand van de pijlers van digitale didactiek die Robert-Jan Simons in 2003 introduceerde. We analyseren hoe generatieve AI deze pijlers kan versterken én wat de beperkingen zijn. Ook staan we stil bij de kritiek op het concept ‘AI-didactiek’.
We wensen jullie weer veel inspiratie en leesplezier toe.
lees hier de learning correspondent